Lata kryzysu

Historia branży rozpoczęła się sto lat temu, kiedy rząd Nikaragui umieścił reklamy na dworcach kolejowych w Niemczech, wabiąc osadników do kraju. Kilkudziesięciu ambitnych poszukiwaczy przygód w wieku około dwudziestu kilku lat przyjęło ziemię pod warunkiem, że będą uprawiać kawę. W ciągu następnych siedemdziesięciu lat reputacja uzyskana przez nikaraguańską kawę sprawiła, że ​​stała się ona ulubioną kawą europejskich importerów, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych pozostawała w dużej mierze nieznana. Ale produkcja kawy miała przeżyć najgorszy kryzys w historii.

W 1978 r. kawa była uprawiana na 100 000 hektarów ziemi. Eksport kawy przekraczał milion worków na zbiór. Po latach wojny partyzanckiej, w lipcu 1979 r. Rebelianci Sandinistów przejęli władzę w Managui. Handel zagraniczny został natychmiast znacjonalizowany, a w 1981 r. Encafe (narodowa firma kawowa Nikaragui) zaczęła działać jako jedyny nabywca i eksporter kawy. W tym samym roku nowy rząd uchwalił reformę rolną zezwalającą na wywłaszczenie gruntów (ponad 350 hektarów), które zostały opuszczone lub źle zarządzane przez ich właścicieli. Jednak w latach 1982/83 Nikaragua nadal eksportowała 1,12 miliona worków kawy.

Po 1983 r. wojna przeciwko wspieranym przez USA rebeliantom Contra, w połączeniu z niedoborem siły roboczej, rosnącymi kosztami importowanych agrochemikaliów i części zamiennych (z powodu embarga gospodarczego USA) doprowadziły do ​​stagnacji w produkcji produktów rolnych, w tym kawy. W styczniu 1986 r. Sandinistas przyjęli dodatkowe przepisy, które umożliwiły rządowi wywłaszczenie nawet wydajnych gospodarstw. Około miliona hektarów ziemi zostało przydzielone spółdzielniom rolniczym i robotnikom bezrolnym, w wyniku czego udział dużych właścicieli ziemskich w rolnictwie spadł z 41% w 1978 r. Do 11% w 1985 r. W przypadku kawy skutki tej ewolucji były dramatyczne, a produkcja upadła. Do tego czasu większość dużych plantatorów została zmuszona do wycofania się z interesu, a wielu z nich uciekło, aby rozpocząć nowe życie, głównie na południowej Florydzie. Ci, którzy byli w stanie utrzymać swoje farmy, dokonali niewielkich lub żadnych nowych inwestycji w ciągu dwunastu lat rządów sandinistów z obawy przed konfiskatą i niepewnością związaną z kontrolą walut. W latach 1987/88 Nikaragua wyeksportowała najniższy w historii poziom 460 000 worków kawy, mniej niż połowę tego, co kraj wyeksportował kilka lat wcześniej.

W sumie około 30 000 hektarów kawy zniknęło lub zostało porzuconych. Ekstensywne wycinki starych drzew liściastych, które chroniły tysiące hektarów kawowców, również zmniejszyły produkcję kawy. Drzewa zostały wycięte przez rząd centralny w celu pozyskania drewna, z którego większość sprzedano Kubie, w złym celu kontrolowania naporu zarazy rdzy kawowej poprzez wystawienie plagi na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Brak technologii w gospodarstwach i rozwój chorób wpłynął również negatywnie na produkcję.

Nowy początek

Kiedy w 1991 r. niespodziewanie wybrano liberalny rząd Chamorro, marketing, przetwórstwo i eksport kawy zostały ponownie sprywatyzowane, ale plantatorzy wciąż mieli wiele problemów. Większość ich drzew miała ponad 30 lat i musiała zostać wymieniona. W Nikaragui od dawna nie sadzono żadnych nowych drzew, a sadzonki nie były łatwo dostępne. Trudno było również znaleźć pracowników i menedżerów potrzebnych do pracy na farmach. Central American Bank of Economic Integration (BCIE) natychmiast zaczął finansować pięcioletni plan renowacji kawy (wart 33 miliony dolarów), w wyniku którego zasadzono 25 000 hektarów. Głównym celem było osiągnięcie całkowitej produkcji 2,3 miliona worków do 1996 r. Plan nie spełnił jednak oczekiwań, ponieważ nie zapewnił plantatorom finansowania po 1993 r. Dziś, nawet jeśli całkowita powierzchnia upraw kawy jest taka, jak przed 1979 r. plony są nadal niskie, średnio 9,8 worków na hektar.