Wietnam rozciąga się wzdłuż wschodniego wybrzeża półwyspu Indochińskiego w południowo-wschodniej Azji, z Morzem Południowochińskim na wschodzie i południu. Niziny delty Czerwonej Rzeki (Song-koi) na północy są oddzielone od ogromnej delty Mekongu na południu wąskimi przybrzeżnymi równinami, wspartymi ogólnie szorstkim, górzystym i zalesionym terenem wyżyn Annam. Większość ludzi mieszka w deltach rzek. Klimat jest tropikalny, z letnimi deszczami monsunowymi.

Ponad trzy czwarte osób pracujących jest zatrudnionych w rolnictwie, leśnictwie i rybołówstwie. Uprawa ryżu jest główną działalnością, a Wietnam jest trzecim największym eksporterem ryżu na świecie, po USA i Tajlandii. Na rynku kawy Wietnam jest drugim co do wielkości producentem kawy na świecie po Brazylii. Ale nie może się doczekać, aby zostać pierwszym eksporterem kawy na świecie. Inne główne uprawy dochodowe to: pieprz, herbata, kauczuk i kokos.

Populacja jest stosunkowo dobrze rozmieszczona, z dużymi miastami na obu krańcach kraju. Ale północne prowincje są nadal bardziej zaludnione niż południowe.

Północ jest dość bogata w minerały, w tym trochę ropy, węgla, rudy żelaza, manganu, apatytu i złota. Przemysł spożywczy i tekstylny są ważne, ale przemysł stalowy, naftowy i gazowy oraz samochodowy szybko się rozwijają. Program reform gospodarczych z 1992 r., Napływ inwestycji zagranicznych i zniesienie w 1994 r. embarga handlowego przez Stany Zjednoczone pobudziły gospodarkę, która cierpiała z powodu dziesięcioleci wojen i walk.

Chociaż w Wietnamie uprawia się kawę od ponad stu lat, dopiero w latach osiemdziesiątych wietnamskie władze zaczęły zdawać sobie sprawę z jej prawdziwego potencjału. Od tego czasu rząd przywiązuje dużą wagę do intensyfikacji produkcji robusty i rozszerzenia obszaru Arabiki na północy.

Przesiedlenie siły roboczej, pomoc zagraniczna i rentowność uprawy kawy były kluczowymi czynnikami wzrostu eksportu kawy w Wietnamie od lat 80-tych XX wieku. Wietnam, członek ICO, jest głównie producentem Robusty. Uprawa kawy Robusta koncentruje się w centralnych prowincjach górskich Dak Lak, Dong Nay, Lam Dong i Gialai Kontum. Z kolei kawa Arabika znalazła bardzo odpowiednią glebę i teren w północnych prowincjach Lanson, Coaban, Hoabinh, Sonla, Laichan, Nghean i Quangtri.
Do połowy lat 70-tych XX wieku, kiedy Wietnam zaczął dekolektywizować swoje rolnictwo, kawa była produkowana głównie na dużych plantacjach. Rodziny migrantów zostały przesiedlone z gęsto zaludnionych obszarów północnych na małych działkach, gdzie większość mocy produkcyjnych została zainstalowana w latach 1983–1989 dzięki pomocy finansowej z Europy Wschodniej i byłego Związku Radzieckiego. W rezultacie największa produkcja kawy pochodzi obecnie z jedno- lub dwuhektarowych gospodarstw prywatnych, które założyły rodziny. Pozostała część jest produkowana na plantacjach państwowych. PGR-y są prowadzone pod nadzorem VINACAFE, krajowej agencji kawy, przez byłych oficerów armii wietnamskiej i ich rodziny.

Over 90 per cent of the coffee produced in Vietnam is Robusta. However, the government is promoting the expansion of Arabica areas, particularly in the North Uplands region.
The French development assistance agency is helping to expand the Arabica area by 40,000 hectares in the north.

It is important to remember that coffee was really important for the country transition to a peace period after two long wars. The product is already linked to the Vietnamese identity, and the country has become a main actor in the coffee scene in three decades. The internal consumption is increasing at important rates.

The main problems for Vietnamese coffee production today are the global warming and modernization of the plantations. Vietnam is in particular sensible area if the planet keeps warming at a high rate: floods in the low areas, typhoons and droughts in the mountains will be some consequences. 

Ponad 90 procent kawy produkowanej w Wietnamie to Robusta. Jednak rząd promuje ekspansję obszarów Arabiki, szczególnie w regionie North Uplands.
Francuska agencja pomocy rozwojowej pomaga w powiększeniu obszaru Arabiki o 40 000 hektarów na północy.

Należy pamiętać, że kawa była naprawdę ważna dla przejścia kraju do okresu pokoju po dwóch długich wojnach. Produkt jest już powiązany z wietnamską tożsamością, a kraj ten stał się głównym aktorem na scenie kawowej w ciągu trzech dekad. Konsumpcja wewnętrzna rośnie w znacznym tempie.

Głównym problemem dzisiejszej wietnamskiej produkcji kawy jest globalne ocieplenie i modernizacja plantacji. Wietnam jest szczególnie wrażliwym obszarem, jeśli klimat będzie się nadal ocieplał to konsekwencjami będą powodzie na nizinach, tajfuny i susze w górach.

Wiśnie kawy są suszone i łuszczone przez rolników, a następnie sprzedawane do punktów skupu. Kawa jest sprzedawana i dostarczana częściowo oczyszczona. Zakłady przetwórcze kupują mieszankę ziaren od rolników za pośrednictwem punktów skupu lub zbierają kawę bezpośrednio z plantacji, z którymi mają powiązania. Większość zakładów przetwórczych jest mocno przestarzała i wymaga modernizacji.

Wiele operacji jest wykonywanych ręcznie, chociaż czasami może być dostępna jakaś stara maszyna. Bardzo niewielu producentów ma zakłady mokrego przetwarzania, a ci, którzy to robią, często nie mają doświadczenia i wiedzy, jak z niego właściwie korzystać.

Wiele państwowych gospodarstw korzysta z suszarni, a niektórzy rolnicy zainwestowali w betonowe place lub folie z tworzyw sztucznych, ale ogólna wydajność jest ograniczona.

Według jednego źródła Wietnam ma zaledwie 0,8 hektara odpowiedniego gruntu do suszenia na 100 hektarów produkcji kawy, w porównaniu z optymalnym poziomem 3 hektarów na 100 hektarów kawy.

Pozostała część kawy jest suszona na ziemi lub nawet na drogach. Ta praktyka wprowadza kamienie, brud i inne obce materiały. Część tego obcego materiału można usunąć w trakcie przetwarzania, ale to ma zawsze swoją cenę. Ziarna przebarwione można również usunąć podczas przetwarzania, ale wymaga to pracochłonnej ręcznej selekcji lub drogich maszyn do sortowania kolorometrycznego.

In the past, almost all coffee in Vietnam was Robusta and most of it was grown on state farms. The harvested cherries were dried and delivered to the state farm processing plant.
State farms processing plants generally have capacities of around 3000 ton.
The green beans would then be delivered to the port for export under a government-to-government contract. 

Since “Doi Moi” (Vietnamese Communist Party’s term for reform and renovation in the economy), the marketing channels have become much more complex. Farmers associated with a state farm generally sell their output to the state farm processing plant, though they have the option of selling some coffee elsewhere, provided they fulfil their financial responsibilities towards the state farm. This option has created problems for some state farms, because farmers can more easily avoid repaying debts to the farm management. Independent farmers may sell the dry cherries to a private trader, to an agent of a processing plant, or directly to a processing plant. An increasingly common pattern, however, is for the farmer to pay a small coffee processor to hull the dry cherries, retaining ownership of the green beans.
These small processors are privately owned, locally made hullers with capacities of less than 1000 ton/year. 
Many of them are mobile, allowing them to be moved from one production area to another during the harvest season.

The resulting green beans are not very clean and need to be reprocessed for export. On the other hand, the beans (unlike the dry cherries) can be stored for up to two years,
giving the farmer the option of holding the coffee in expectation of a high price. 
In addition, these small processors reduce the weight of the coffee by 40-44 percent, reducing the cost of transporting the coffee to a larger processing facility. 
One researcher estimates that about one half of all coffee is processed this way. The green beans are eventually sold to a trader or an agent of a larger processing plant.

State owned enterprises with processing plants, including both state farms and specialised processor exporters, are allowed to export directly.

W przeszłości prawie cała kawa w Wietnamie to była Robusta, a większość z nich była uprawiana w państwowych gospodarstwach rolnych. Zebrane wiśnie zostawaly wysuszone i dostarczone do PGR.
Państwowe zakłady przetwórcze mają generalnie moc około 3000 ton.
Zielone ziarno było następnie dostarczane do portu w celu eksportu na podstawie umowy międzyrządowej.

Od czasu „Doi Moi” (termin Wietnamskiej Partii Komunistycznej na określenie reform i odnowienia gospodarki) kanały marketingowe stały się znacznie bardziej złożone. Rolnicy związani z PGR na ogół sprzedają swoją produkcję do PGR, choć mają możliwość sprzedaży kawy gdzie indziej, pod warunkiem wypełnienia zobowiązań finansowych wobec PGR. Ta opcja stworzyła problemy dla niektórych farm, ponieważ rolnicy mogą łatwiej uniknąć spłaty długów wobec kierownictwa gospodarstwa. Niezależni rolnicy mogą sprzedać suszone wiśnie prywatnemu przedsiębiorcy, agentowi zakładu przetwórczego lub bezpośrednio przetwórni. Coraz częściej jednak rolnik płaci młynowi za obłuszczanie suszonych wiśni, zachowując własność do ziarna zielonego.
Te małe młyny są prywatnymi, lokalnie zarządzanymi zakładami o wydajności poniżej 1000 ton / rok.
Wiele z nich jest mobilnych, co pozwala na przenoszenie ich z jednego obszaru produkcyjnego do drugiego w okresie żniw.

Otrzymane zielone ziarno nie jest zbyt czyste i należy je ponownie przetworzyć na eksport. Z drugiej strony ziarno (w przeciwieństwie do wiśni suszonych) można przechowywać nawet do dwóch lat,
dając rolnikowi możliwość zatrzymania kawy w oczekiwaniu na wysoką cenę.
Jeden z badaczy szacuje, że około połowa całej kawy jest przetwarzana w ten sposób. Zielona kawa jest ostatecznie sprzedawana handlowcowi lub agentowi większego zakładu przetwórczego.

Bezpośredni eksport mają przedsiębiorstwa państwowe posiadające zakłady przetwórcze, w tym zarówno PGR-y, jak i wyspecjalizowani eksporterzy przetwórcy.

Eksport kawy stanowi obecnie 6–12% całkowitej wartości eksportu, co czyni go drugą najważniejszą uprawą eksportową po ryżu.