Kraj w północno-zachodniej Ameryce Południowej, Kolumbia ma wybrzeża na Oceanie Spokojnym i Morzu Karaibskim. Za przybrzeżnymi równinami leżą trzy pasma Andów, oddzielone wysokimi dolinami i płaskowyżami. Najbardziej zaludnione miasta w Kolumbii znajdują się w centrum kraju i na północnym wybrzeżu. Na południowym wschodzie znajdują się prerie, a następnie dżungla Amazonki. W Kolumbii panuje klimat tropikalny, choć temperatury różnią się w zależności od wysokości.

Głównymi produktami rolnymi są kawa, cukier, banany, bawełna i kwiaty. W przypadku minerałów główna produkcja to węgiel, nikiel, złoto, srebro, platyna i szmaragdy. Przemysł to głównie przetwarzanie minerałów i produktów rolnych. Pomimo szerokiej gamy produktów rolnych i eksportu kawa jest najbardziej kojarzona z kolumbijską tożsamością. Jednak lokalna konsumpcja jest zaskakująco niska dla takiej identyfikacji.

Kraj jest również ważny w specyfikacji pochodzenia. Kolumbijska kawa jest prawdopodobnie pierwszą, która przychodzi na myśl, gdy mowa o kawie wysokiej jakości, być może dlatego, że to kolumbijski przemysł kawowy zapoczątkował ideę różnicowania jakości i pochodzenia: był to w  1959 roku. 

Jednym z największych wyzwań w dzisiejszej kolumbijskiej produkcji kawy jest logistyka. Zamieszki mogą łatwo wpłynąć na transport kawy w portach i na drogach.

Kawa kolumbijska jest jedną z niewielu kaw na świecie, które są dostarczane w dużych ilościach przez cały rok. Jest to uprzywilejowane położenie pod linią równikową, która zapewnia idealne warunki pogodowe.

Europa i Stany Zjednoczone zawsze były największym rynkiem eksportowym dla kolumbijskiej kawy. Dziś już tak nie jest, ponieważ przemysł europejski zmniejszył swój udział kaw z Kolumbii w swoich mieszankach głównie z powodu różnic cenowych i po nauczeniu się, jak zastępować kolumbijskie ziarna w swoich mieszankach.

Kolumbia jest największym producentem kawy mytej na świecie i trzecim co do wielkości producentem kawy na świecie po Brazylii i Wietnamie. Jednak niedobory siły roboczej w branży kawowej są zwykle problemem w Kolumbii, zwłaszcza w okresach niskich cen rynkowych, gdzie siła robocza może łatwo ulec pokusie podjęcia pracy w innych sektorach gospodarki.

Nowe pokolenia plantatorów kawy są coraz mniej zainteresowane utrzymaniem działalności związanej z kawą. Młodzi ludzie raczej szukają lepszych możliwości w miastach.

FNC jest własnością i jest kontrolowana przez farmerów kawy z Kolumbii (Cafeteros), których jest ponad 500 000.

FNC odgrywa kluczową rolę dla całej branży kawowej w Kolumbii, tym bardziej, że działają zarówno jako regulatorzy, jak i eksporterzy.
Jeszcze do niedawna rolnikom gwarantowano cenę minimalną za ustaloną standardową jakość. Od czasu do czasu ta gwarantowana cena w peso była dostosowywana do warunków na rynku międzynarodowym, oferując w ten sposób bufor przed zmiennymi i nieprzewidywalnymi cenami. Rolnikom zagwarantowano, że kupującym będzie FNC po cenie minimalnej.

Obecnie nie ma już ceny minimalnej. Lokalne ceny zmieniają się w zależności od rynków międzynarodowych. Aspektem finansowym tej polityki zarządza Fondo Nacional Del Cafe, która następnie wykorzystuje infrastrukturę FNC do organizowania dystrybucji funduszy wśród plantatorów.
Od 2002 r. Podatek od kawy płacony jest przez producenta kawy, w związku z czym eksporterzy płacą cenę bez podatków, które Federacja pobiera na cele wskazane przez rząd i przedstawicieli producentów kawy.

Kawa eksportowana przez FNC stanowi 30% całkowitego eksportu kawy Kolumbii. FNC prowadzi dużą liczbę młynów w całym kraju i posiada duże magazyny do przechowywania swojej kawy pod nazwą „Almacafe”. W portach przeprowadzają również kontrolę jakości każdego pojedynczego worka opuszczającego kraj, w tym kawy eksportowanej przez prywatnych spedytorów.

Oprócz funkcji marketingowej FNC odgrywa również ważną rolę w wielu innych dziedzinach: badaniach, wsparciu agronomicznym i doradztwie technicznym.
FNC wykorzystuje wszystkie dostępne środki nowoczesnego marketingu i reklamy, aby promować kolumbijską kawę na całym świecie. Logo „Juan Valdez” stało się znane ludziom na całym świecie i zwiększyło rozpoznawalność „Cafe de Colombia”.

Prywatni eksporterzy muszą rejestrować całą swoją sprzedaż eksportową w FNC. Konkurują również z FNC, aby kupować surową kawę od plantatorów.
Różnica między ceną płaconą plantatorowi, a ceną eksportową obejmuje nie tylko koszty i marże eksporterów, ale obejmuje również różne podatki i opłaty, które podlegają regularnym zmianom. Ten bardzo złożony i niezwykle regulowany system cenowy sprawia, że koszt eksportu jest wyjątkowo nieprzewidywalny.